تاریخ بشریت
[1399/03/20]
عدد ۷ در ادیان و تاریخ
تقدس و احترام عدد۷، تاریخ هفت هزارساله دارد. سومری‌ها(۴۰۰۰ق.م)، بابلی‌ها(۳۰۰۰ق.م) و عبرانی‌ها(۱۴۰۰ق.م و به دنبال آن، اعراب و هندیان با این عدد همراهی و دلبستگی داشته‌اند. در آیین برهمایی(هندوییسم)،۷ پروردگار وجود دارد. در دین زردشتی،۷ امشاسپندان، در آیین مانوی،۷ ایزد، در آیین مزدکی،۷ وزیر، و در بهشت ۷ دَر وجود دارد. (سوره حجر،آیه ۴۴ و در اسلام،۷ سوره قرآن با رمز «حم»، افتتاح شده است. در ادب پارسی، کتب: هفت اقلیم(امین احمد رازی)، هفت اورنگ(عبدالرحمان جامی)، هفت اختر(عبدی بیگ نویدی)، هفت پیکر(نظامی گنجوی)، هفت حصار(خواجه عبدالله انصاری)،هفت منظر(هاتفی خرجردی)، هفت وادی(منطق الطیر عطار)و استاد ابراهیم باستانی پاریزی، با نگارش:خاتون هفت قلعه،آسیای هفت سنگ، نای هفت بند، اژدهای هفت سر، کوچه هفت پیچ، زیر این هفت آسمان و سنگ هفت قلم، از عدد ۷ تقدیس نموده‌اند. حکیم ملاصدرا، بر این باور بود که خداوند بلند مرتبه، انسان را طی ۷ درجه، انسان گردانیده است:
ا-خلقه من تراب(آل عمران،۵۹).
۲-من طین(سجده،۷)
۳-من حما مسنون(حجر،۲۶)
۴-من طین لازب(صافات،۱۱)
۵-من صلصال من حما مسنون(حجر،۲۶ و ۳۳)
۶-من صلصال کالفخار(ازگِل پخته)
۷-نفخت فیه من روحی(از روحم، در او دمیدم.)